Επισημειώσεις για τη συνάντηση με την κοινωνία, τη λογοτεχνία και τον πολιτισμό.
[Εισήγηση στο 33ο Επιστημονικό Συνέδριο της Π.Ε.Φ., Νοέμβριος 2006]
«Πατρίδα μου είναι ο άνθρωπος»
Λευτέρης Πούλιος (συλλογή «Αντί της σιωπής», 2005)
Φίλες και φίλοι, επιτρέψτε μου να αρχίσω αναφερόμενος σε σημεία των καιρών και των κοινωνιών μας: πριν από δέκα ημέρες σε μια πανστρατιά, Μ.Μ.Ε., υπουργεία, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, εταιρείες, ενεργοποιήθηκαν και επιτυχώς απέσυραν σε λίγες ώρες από τα ράφια των υπεραγορών Ελλάδας και Κύπρου το γιαουρτάκι γνωστής ελλαδικής φίρμας που περιείχε κόκκους …υάλου. Αλλά τις επικίνδυνες τοξίνες –αδράνεια, αδιαφορία, μα και δογματισμούς, συντηρητισμούς και αδιέξοδους εθνικισμούς- στην πνευματική και εκπαιδευτική συνεργασία των δύο χωρών, πόσο ενήργησαν και ενεργούν για να τις απαλείψουν και να κάνουν πιο ουσιαστικά τα βήματα, που βεβαίως έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια, στο κοινό πολιτισμικό υπόβαθρο; Η απάντηση για την ποιότητα των προσπαθειών θα δοθεί από τον ιστορικό της εκπαίδευσης στο μέλλον.
Το δεύτερο συμβάν: στις 22.11.06 υπήρξε μια όξυνση στο χώρο της «Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας» στο ελεύθερο έδαφος της Κύπρου, καθώς με αφορμή μια παιδιάστικη λαθεμένη ενέργεια τουρκοκύπριου μαθητή εκδηλώθηκαν προκλητικές συμπεριφορές κυρίως εξωσχολικών στοιχείων με ολοκληρωτικές πολιτικές αντιλήψεις. Τις αντιμετώπισαν με θετικό τρόπο στο σύνολό τους ελληνοκύπριοι μαθητές και εκπαιδευτικοί που υπερασπίστηκαν τουρκοκύπριους μαθητές αυτού του σχολείου. Την καταδίκασε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και έχει κινηθεί διαδικασία απονομής δικαιοσύνης για τους παραβάτες του νόμου. Κι αυτό αποτελεί ελπιδοφόρο μήνυμα, που μας κάνει αισιόδοξους για τον αγώνα κατά της εισβολής- κατοχής και υπέρ της επανένωσης της Κύπρου1.
Βεβαίως, αυτά τα γεγονότα υπογραμμίζουν και την αντιφατική περιρρέουσα ατμόσφαιρα μέσα στην οποία κινούμαστε και εμείς οι φιλόλογοι, αλλά και τις ευκαιρίες για συμβολή στην ενίσχυση του ανθρωπιστικού πνεύματος στην εκπαίδευση και στην αναζήτηση λύσεων επανένωσης της Κύπρου. Γι’ αυτό εξάλλου σε ένα τέτοιο θέμα, όπως η κριτική του περιεχομένου των νέων σχολικών βιβλίων και η υποδοχή τους στην Κύπρο, καθίστανται αναπόφευκτες οι αναφορές σε πτυχές της εκπαιδευτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Η ιστορία της εκπαίδευσης διδάσκει ότι ούτε και τα σχολικά εγχειρίδια προκύπτουν «εν κενώ οξυγόνου» και σε «ουδέτερες» συνθήκες εκτός κοινωνίας, ούτε αξιοποιούνται στα πλαίσια «ουδέτερων» εκπαιδευτικών διαδικασιών....
του Γιώργου Κ. Μύαρη, νεοελληνιστή,
μέλους του Κ.Δ. Σ. του Συνδέσμου Ελλήνων
Κυπρίων Φιλολόγων (ΣΕΚΦ-ΟΕΛΜΕΚ),
εκλεγμένου με τον «Συνασπισμό Φιλολόγων»
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του συναδέλφου πατώντας εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου