"Παράσταση" στη Λήδρας με το σχήμα παραδοσιακής μουσικής του Μουσικού Σχολείου Λευκωσίας
Ρεσιτάλ στα κάλαντα
Γέμισε χθες η Λήδρας με αγγελικές φωνές να τραγουδάνε παραδοσιακά τραγούδια. Η περιέργεια του δημοσιογράφου, δεν σταμάτησε εκεί. Πλησιάσαμε. Μια ομάδα από το Μουσικό Σχολείο Λευκωσίας με μεράκι εντός του πνεύματος των ημερών.
Είχαν χρόνο να "σκοτώσουν" μέχρι να πάνε στην Πλατεία Ελευθερίας για να τραγουδήσουν για το κρατικό μας κανάλι. Τους είπαν να κάνουν μια βόλτα και να επιστρέψουν. Όταν όμως έχεις τη μουσική μέσα σου...δεν μπορείς να χασομεράς, χαζεύοντας απλά βιτρίνες. Μπορεί να ήταν και μία πρόβα τζενεράλε.
Φωνές αγγελικές
Τους βρήκαμε παρατεταγμένους σε ένα παγκάκι κάπου στην αρχή του πεζόδρομου της οδού Λήδρας. Δεν έδιναν σημασία στους περαστικούς. Ήταν 24 παιδιά στο σύνολο. Τα περισσότερα τραγουδούσαν δυνατά-χωρίς φάλτσα και τέτοια- και τους συνόδευαν ένα φλάουτο, ένα ταμπούρλο, ένα βιολί και ένα λαούτο. Οι φωνές τους ήταν θεϊκές. Τέτοιες, που έκλεβαν την προσοχή ακόμη και εκείνων οι οποίοι μπορεί και να μην ενθουσιάζονται με τα παραδοσιακά τραγούδια. Δεν ήταν όμως μόνο οι φωνές που μας συνεπήραν και εμάς μαζί τους. Ήταν- χωρίς υπερβολή- και το ίδιο το κέφι των παιδιών. Τα εφηβικά πρόσωπά τους έλαμπαν, ενώ η αγριάδα που συνήθως υπάρχει σε αυτή την άχαρη ηλικία, είχε εξαφανιστεί. Τραγουδούσαν με όλη τους την ψυχή!
Μόνο αστέρια Επιχειρήσαμε να πλησιάσουμε ένα κορίτσι για να μιλήσουμε μαζί του. Μάταια όμως. Όταν τα παιδιά τραγουδάνε, η στιγμή είναι ιερή. Τα περιμέναμε σιγοτραγουδώντας και εμείς μαζί τους. Το ένα όμως τραγούδι έφερνε το άλλο και δεν άργησαν κάποια παιδιά να σηκωθούν και να στήσουν ένα ξέφρενο χορό. Η Άντρεα Μαύρου, ίσως η πιο τσαχπίνα της παρέας, αψήφησε το τσουχτερό κρύο και έριξε και ένα τσιφτετέλι. Όπως μας είπε στη συνέχεια, η ίδια είναι πιανίστρια, ενώ παίζει και τουμπερλέκι. Δεν χάνει όμως και την ευκαιρία να τραγουδήσει και παραδοσιακά τραγούδια. Δίπλα της ο Κυριακος Σιονής, ο οποίος έπαιζε λαούτο. Ο Κυριάκος κέρδισε το πρώτο βραβείο μουσικής σύνθεσης "Μάριου Τόκα". Ξαφνικά ένας κύριος κοντοστάθηκε και τους κοίταξε χαμογελώντας και προχώρησε σαν να μην συνέβαινε τίποτα. "Είναι ο διευθυντής μας", φώναξε ένα κορίτσι.
Το Μουσικό Σχολείο Πλησιάσαμε τον κύριο. "Είμαι ο Μίκης Κωστέας", μας συστήθηκε, " και είμαι ο επόπτης του Μουσικού Σχολείου Λευκωσίας". Τώρα εξηγούνται όλα. Τα παιδιά είναι μαθητές του Μουσικού Σχολείου Λευκωσίας. "Όλη η ζωή τους, καθημερινά", συνέχισε, "είναι η μουσική και το τραγούδι. Τίποτα άλλο. Μουσική και πάλι μουσική". Όπως μας ενημέρωσε ο κύριος Κωστέας, το Μουσικό Σχολείο λειτουργεί φέτος για τρίτη χρονιά και έχει ως σκοπό την προετοιμασία και κατάρτιση των νέων οι οποίοι επιθυμούν να ακολουθήσουν την επαγγελματική κατεύθυνση της μουσικής, χωρίς να υστερούν σε γενική παιδεία στην περίπτωση που θα επιλέξουν άλλον τομέα επιστημονικής ή επαγγελματικής κατάρτισης. Ο θεσμός εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το Φεβρουάριο του 2006 στο Παγκύπριο Γυμνάσιο στη Λευκωσία, ενώ το Σεπτέμβριο του 2006 επεκτάθηκε και στη Λεμεσό, στο Λανίτειο Λύκειο Α΄. Το Μουσικό Σχολείο λειτουργεί στο πλαίσιο του υφιστάμενου εκπαιδευτικού συστήματος και με το αναλυτικό και ωρολόγιο πρόγραμμα του ημερησίου Λυκείου, ενώ το πρόγραμμα έχει παρόμοια μορφή με αυτή του Ολοήμερου Σχολείου. Όσο για τους μαθητές του (20 σε κάθε τάξη), επιλέγονται από ειδική επιτροπή κατόπιν συνεντεύξεων, γραπτών και πρακτικών εξετάσεων, ενώ τα μαθήματα προσφέρονται δωρεάν σε ένα απογευματινό, ευέλικτο πρόγραμμα. Σε ό,τι αφορά στο διδακτικό προσωπικό, απαρτίζεται από εξειδικευμένους καθηγητές στους τομείς της διδασκαλίας των μουσικών οργάνων, των θεωρητικών μαθημάτων και της παραδοσιακής μουσικής.
Παρόλο που εμείς συνεχίσαμε να μιλάμε με τον επόπτη του Μουσικού Σχολείου Λευκωσίας, τα παιδιά δεν σταμάτησαν να τραγουδάνε και να χορεύουν. "Τα παιδιά αυτά αποτελούν το Σχήμα Παραδοσιακής Μουσικής", μας εξήγησε, "και ο Ανδρέας Χριστοδούλου είναι ο καθηγητής τους". Όπως μας είπε, στο σχήμα τραγουδάνε μόνο παραδοσιακά τραγούδια από ολόκληρο τον ελληνικό χώρο, τουρκικά και κοινά τραγούδια (αυτά που έχουν και ελληνικούς και τουρκικούς στίχους), από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Κωνσταντινούπολη.
Οι νέοι αγκαλιάζουν την παράδοση
Πάντως είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα παιδιά της ηλικίας των 15-17 ετών, τα οποία επιλέγουν να διδαχθούν και να ασχοληθούν με την παραδοσιακή μας μουσική. Και αυτό καταρρίπτει εκείνη την εύκολη διαπίστωση, ότι τα παιδιά (μας) έχουν απομακρυνθεί από την παράδοση. Αυτό εξάλλου ενισχύει και το συγκεκριμένο παράδειγμα των παιδιών που εντάχθηκαν στο Σχήμα Παραδοσιακής Μουσικής, εκτιμώντας την παράδοση και την αξία που έχει για την ιστορία και τον πολιτισμό μας. Όση ώρα βρισκόμασταν εκεί ακούσαμε σε άψογη εκτέλεση:
* Τηλλυρκώτισσα* Μήλο μου κόκκινο
* Ψιντρή βασιλιτζιά μου
* Τ' Αϊ- Φιλίππου (έχει και τουρκικούς στίχους και λέγεται και Oglan-Oglan)
* Κάλαντα από τη Σμύρνη
* Βυζαντινά κάλαντα
* Και τα κάλαντα του Αγίου Βασιλείου
ΠΟΛΙΤΗΣ - 17/12/2009, Σελίδα: 57
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου